‘Survivor All Star 2022’ müsabakasını 9’ncu olarak tamamlayan ‘Avatar’ lakaplı başarılı sporcu Çağan Atakan Arslan, Katarsis programında Gökhan Çınar’a yaptığı açıklamalarla toplumsal medyada gündem oldu. Survivor’da hırsıyla dikkat çeken başarılı sportmen Avatar Atakan, çocukluğunda yaşadığı travmaları ve ailesiyle ilgili kuvvetli süreci anlatırken duygusal anlar yaşadı. Çağan Atakan Arslan’dan çocukluğu hakkında özel açıklamalar geldi. İşte o açıklamalar;
“Adaptasyon Süreci Yaşıyoruz”
Survivor’dan elendikten sonra Türkiye’ye ailesinin yanına gelen Atakan Arslan, hala adaptasyon sürecinin devam ettiğini belirterek, “Adada uzun süre kalınca döndüğünüzde her şey çok kolay olmuyor. Bir adaptasyon süreci yaşıyorsunuz. Ben de hala o süreci yaşıyorum” demişti.
Çağan Atakan Arslan’dan Çocukluğu Hakkında Özel Açıklamalar
‘Avatar’ lakabı ile tanınan ulusal boksçu Atakan Arslan, Bana Nazaran TV’de yayınlanan Katarsis programında Uzman Psikolog ve yazar Gökhan Çınar’ın konuğu oldu. Avatar Atakan, tüm kırılma noktalarıyla hayat öyküsünü anlatırken duygusal anlar yaşadı. Anlattıklarıyla izleyenleri de duygulandıran Atakan Arslan, çocukluğunun sevgisizlikle geçtiğini ve anne babasıyla da görüşmediğini de söyledi.
Avatar Atakan programda şunları söyledi:
Beni kurtaran ve yok olmamı engelleyen şey spordu. Bir şeylerden kaçmaya kurtulmaya ve öteki yerlere atmaya inanç olması gerekiyor şampiyonluğu yakalaması için. Benim doğup büyüdüğüm yerdeki arkadaşlarımın yarısı ya unsur bağımlısı ya cezaevinde ya da bu biçim işlerle ilgileniyor. Bunun bedelini ziyadesiyle ödedim. Sıfır noktasından yeniden sıfır noktasına geldim. Hayat herkese nazik davranmıyor bize de davranmadığı üzere.
“Sofrada Tuz Yok Diye Annem Dayak Yerdi”
Atakan kelamlarına şöyle devam etti; “Kadıköy’de doğdum. Çocukluğum 7 yaşından sonra pek sarmadı. Hem babannem dedemlerle, hem de annemlerle birlikte büyüdüm. Hatırladığım şeyler genelde şiddetle hengame gürültüyle alakalı. Şiddetle alakalı sevgisizlikle alakalıydı. Konutta keyifli bir an pek hatırlamıyorum. Bunlar bende daima travma olarak kaldı. ‘Sofrada niye tuz yok’ diye annem dayak yerdi. Yüksek şiddetin olduğu bir ailede büyüdüm. Babamla görüşmüyorum, güzel diyemeyeceğim. Çok uzun müddet sonra bir sefer görüştüm o vakit ağlamıştım lakin sonra yeniden o hissiyat kayboldu. Tahminen bir beşerle birlikte büyümeniz gerekiyor, bu olmayınca o sıradan bir insan üzere oluyor.”
“Yıllar Sonra Annemi Gördüğümde Saatlerce Ağladım”
“Anne baba olana ehliyet verilmeli yoksa biz travmalarla dolu bir toplumuz” diyen Arslan şöyle devam etti; “Babam konuta gelsin istemezdim, seyahate giderdi dönsün istemezdim. Annemi de yıllar sonra gördüm. Ben gittim bir Anneler Günü’nde. Merak ettim bu kadar yıldır görüşmedik neler oluyor diye. His boşalması yaşadım, çok ağladım. Güya ona da kendime de haksızlık yapıldığını düşündüm o an. 2-3 saat ağlamışımdır neden bu türlü oldu diye. Kendimi bir yabancı yanında hissettim, bir boşluk benim için çok bir şey hissetmiyorum. Keyifli bir aile içinde büyümüş olsam diğer şeyler olabilirdi, farklı hissedebilirdim kendimi.”
